” November, stil in mijn hart “

De lucht is bedekt met een wit grijs wollige deken die grauw aandoet op deze donderdagmiddag. De vochtige druppels aan de nog achter gebleven bladeren aan de bomen, herinneren mij aan de stilte en de leegte die is achter gelaten. Zo blij als ik ben om deel te nemen aan the voice die mij mijn droom kan doen waarmaken, zo blij als ik ben weer beugelloos door het leven te gaan….zo realistisch en kaal en recht in mijn hart, in de kern, voelt dit gevoel wanneer er iemand de aarde verlaat.

Ik geloof ergens in een groter en bijzonder universum waar je als ster of engel rond zweeft, nadat je je leven hebt geleefd en Moeder aarde verlaat. Ik vind het leven op deze momenten maar weer een aparte ervaring. Hoe wij mensen het invullen …hoe ingewikkeld we het ons zelf kunnen maken…en waar gaat het over in de relatief gezien korte tijd dat we hier (mogen) zijn? Het doet me verdriet dat mijn lieve vriendin en haar familie, haar vader, die iemands echtgenoot is, iemands vader, iemands opa ..iemands zoon is, al zo vroeg de aarde moest verlaten. Het missen van een mens, een persoon met al zijn liefde en energie en warmte. Waar je zoveel van hebt geleerd en waar je bij thuis kan zijn. Het is heftig. Het doet me wederom beseffen zo te genieten van het leven. Maar bovendien er te zijn voor je dierbaren, want dat zijn de echte belangrijke momenten in het leven. November, nog even en we gaan een nieuw jaar in. Er gebeurt zoveel en we doen en denken zoveel en we verlangen zoveel, maar vandaag is het even stil in mijn hart. Carpe diem, inderdaad! Kim