“Onvoorwaardelijk”

Onvoorwaardelijk is tot op zekere hoogte niets, maar ook weer alles. Liefde ervaren in de meest pure vorm voelt als zijnde onvoorwaardelijk, maar is ook weer niet vanzelfsprekend. Onvoorwaardelijk, zonder voorwaarden gekoppeld te zijn aan de ander, maar toch onder de voorwaarden dat je beiden om elkaar geeft en voor elkaar gaat. De bijzondere liefde die ik ervaar bij echte dierbare vriendinnen, is die onvoorwaardelijk? Nee, maar ook weer wel. Het dualisme, het contrast. De complementaire, opponente, and ambiguous (vind ik zo’n mooi woord!!) ways of life! Het ying en yang, het donker en het licht. Het zwart-wit, maar dan juist het zoeken naar het grijs; de balans.

Onvoorwaardelijk gaat misschien over het begrijpen van de voorwaarden, maar het ervaren van het onvoorwaardelijke. Het begrijpen van het niet vanzelfsprekend zijnde, maar het ervaren van het geluk, de zegen en de groei. Het begrip van tijd, maar het ervaren van het on-eindige. Onvoorwaardelijk liefde voor een kind? Ik ben zo benieuwd hoe dat zou zijn? Een vorm van liefde die wel onvoorwaardelijk moet zijn? Misschien zou ik dan het begrip nog meer gaan bevatten en misschien dan zal al het bovenstaande geen waarde meer hebben. Misschien kan ik dan pas echt schrijven over dit interessante woord, wat ook maar weer een woord is. Onvoorwaardelijk schrijf ik dit op deze woensdag avond… Kim