” Oordelen”

In deze periode die the voice of holland heet en me als een wervelwind mee neemt naar de ene fantastische ervaring tot de andere, gebiedt mijn eerlijkheid jullie te melden dat het soms best pittig is. Voor een open mens als ik ben, heb ik er nooit bij stil gestaan hoe het zou zijn om plotseling soort van ‘gemeengoed’ te worden van dit kleine land. Trots ben ik, maar tegelijkertijd op mijn hoede.

Want naast alle super lieve berichten die ik ontvang, bestaan er ook een hoop minder positieve. Oordelen van mensen die mij niet persoonlijk kennen, maar wanneer je vrijwillig laat toebehoren aan landelijk gemeengoed, hoort dit er blijkbaar en helaas ook bij. Grappig genoeg ben ik het soms eens met een oordeel. (of moet ik het opbouwende kritiek noemen in verpakte vorm? of een liefdevolle boodschap van een onzeker persoon die niets anders had te doen dan zijn eigen onzekerheden te botvieren) Dan heb ik bijna de neiging te reageren en te melden dat ik bijv. dat nummer wat ik zong ook echt niet beter dan het origineel vertolk, of dat ik ook me zeer bewust ben van het feit dat ik deel neem aan een zang ‘competitie’ en geen modellenwedstrijd (aangezien uiterlijkheden met kritisch oog worden bezien), maar straks echt mijn eigen ‘handtekening’ hoop te plaatsen door mijn eigen songs te vertolken. Het interessante aspect aan oordelen of toch beter gezegd kritiek, is dat je vaak de negatieve doemt te onthouden. Terwijl er zoveel positieve zijn. Misschien omdat je soms een spiegel krijgt voorgehouden. Zit er wat in? Kan ik er daadwerkelijk iets mee? In ieder geval ben ik er heel anders over na gaan denken, wat oordelen betreft. Want laten we eerlijk zijn; we doen het allemaal, maar mijn oordelen zullen nog meer, dan ze al deden, als een spiegel fungeren die ik mezelf voorhoud en die ik liefdevol benader en toe laat en dan weer los. Ik ben benieuwd wat jouw spiegel je voorhoudt?! liefs Kim