“Onbevangenheid”

Dit woord blijft sinds gisteren in mijn gedachten zitten…onbevangenheid. Onbevangen zijn. Mijn hersenen en vingers kriebelden om dit op te schrijven (typen)…en alhoewel ik besef dat ik toch echt meer muziek, wat ik ten overvloede schrijf op het moment, op mijn website zou moeten plaatsen, is schrijven daar een groot inspiratiebron en creatief onderdeel van in dit gehele proces.

Er ook van uitgaande dat enkel degenen, die zich in deze gedachtengangen kunnen verplaatsen, dit lezen. Onbevangen zijn. Hetgeen een kind tot op zekere leeftijd ‘is’, zonder daar daadwerkelijk bewust van te zijn en daarom dus: onbevangen is. Mooi woord eigenlijk. Niet-bevangen zijn, niet-gevangen zijn, ongrijpbaar, waar alle mogelijkheden open staan, zonder etiket en je gewoon bent wie je bent en in al je vrijheden je hart laat spreken en je je uit. Onbevangen zijn ben je onbewust…kun je dan ook bewust onbevangen zijn om vervolgens weer onbewust onbevangen te zijn? (begint een beetje op NLP te lijken…) Anyway: we verliezen deze mooie eigenschap wanneer we ouder worden. Dat pure authentieke wat in een ieder zit, lijkt door ons bewustwordingsproces te worden verbloemd om vervolgens velen van ons met hun onzekerheden en angsten te laten worstelen. Het feit dat ik hier over schrijf wil alleen maar aanduiden, dat ik hier mezelf in herken. Wat een gek proces wat zich in de mens doet plaats vinden. Want wanneer we ouder worden, zouden we juist al ons potentieel nog meer moeten kunnen gaan benutten, is het niet? Toch is creativiteit en je uiten daarin een fantastisch middel om terug te komen naar die pure authentieke onbevangenheid. Muziek en ook zeker het zelf musiceren brengt me daar gelukkig menigmaal…en sowieso altijd wanneer ik mijn eigen nummers schrijf en speel. Trouwens, nu ergens ook, al ben ik me eigenlijk nu al weer te bewust van wat en hoe ik het op schrijf, snap je? Zelf bij dans (kom net terug van ballet) zou ik nog onbevangener mogen zijn…vind ik op een bewuste niet onbevangene manier…mmm, ja, gedachtengangen….het is zeker wat je er zelf van maakt en mee doet. Gisteren bij een optreden in de Deining, in Castricum met Booming Pianos, dansten er twee meisjes van , ik geloof, 7 jaar op het podium en zongen en dansten vol overgave mee met de liedjes die werden gespeeld. Ik vond dat zo gaaf om te zien (en daar dreef het woord naar boven) hoe onbevangen zij daar plezier maakten samen en zich helemaal lieten gaan…dat raakte me! De bekende kunstenaar, waar ik jaren geleden een documentaire over had gezien, Corneille, sprak toen de prachtige woorden: ’tracht nooit de verwondering van het kind in je te verliezen’ .. ik zal deze prachtige uitdrukking en wijze woorden nooit vergeten !

Kim