<p mce_serialized=”20″>Gisteravond kwam ik thuis van een midweek Maastricht. Echter niet om de stad te ontdekken, want ik bevond me voornamelijk in het Mecc, congresgebouw, waar het NIV congres plaats vond. Ik was gevraagd door het bedrijf Boehringer Ingelheim, om in hun ‘stand’ te musiceren. Dit idee is trouwens bedacht door onze zeer creatieve en tevens vriendin Siema Sital. Er was een baby vleugel geregeld, geluidsset, dus restte mij nog mijn bladmuziek en mezelf mee te nemen, om vervolgens 2 dagen de mensen tijdens de pauzes te amuseren met mijn pianospel en zang. Heel apart en doeltreffend, want muziek trekt mensen aan. Ontzettend leuke reacties gehad, zowel van de internisten als van de andere stand-houders. (klein vervolg op Makrelen-man…, nu ook reeds ontdekt : indianen-man, stroopwafel-man…) Marieke Jolink, een bijzonder lieve vrouw, was ook weer van de partij met haar stand. Vorig jaar vroeg ze mij om op haar bruiloft te spelen nadat zij mij op het congres had gezien en gehoord. Dat overigens ook een zeer bijzondere dag was geworden. Het was erg gezellig met de mensen van Boehringer Ingelheim, alles was perfekt geregeld, van hotel tot heerlijke dineren in het centrum……vervelende baan heb ik, vind je niet? Op dat soort momenten besef ik nog meer hoe leuk en gevarieerd mijn werk is. En wat het grootste cadeau is wat men mij kan geven, is dat ik ze raak met mijn stem/muziek. Zet mij achter die piano, laat mij een mooie ballad zingen en ik voel me helemaal gelukkig. <p mce_serialized=”20″>En Rahwa, zij stond ook in de stand en ze maakt de heerlijkste cappucino’s en cafe latte’s (en nog vele soorten meer…) van in ieder geval heel het Mecc gebouw en waarschijnlijk ook heel Nederland. Ze doet aan wedstrijden mee en zegt zelf: “koffie is mijn passie”. En idd, koffie maakt ook blij en is een ontspan-moment voor velen. Interessant, zoveel werelden, passies, vakgebieden in een wereld! Wat is zij gepassioneerd in haar vak en wat een leuke meid, een zonnetje! De road trip ging super. Siema was de chauffeuse en werd keurig begeleid door haar ‘vriend’ TomTom. Ook al sprak ze eerder de legendarische woorden: “ik rij maar wat, hoor”, ben ik helemaal veilig thuis gekomen. Dank je Siema, het was weer te gek! Hoop volgend jaar weer!! X
Lees meer

” Sssst….., stil ‘ns…hoor je dat ?! Oh, het is m’n biologische klok die tikt!” Dit is 1 van de droge opmerkingen die ik maak (en vervolgens zelf het hardste erom lach…) wanneer hier aanleiding tot is. Maar op een diepere laag ligt er een serieuze toon in besloten. Nu ik in een leef-tijds-fase ben gekomen waar menig vriendin moeder en/of zwanger is en ik zelf al jaren trotse suiker tante ben van mijn broer en zus hun kids, bemerk ik dat ik helemaal geen zeeen van tijd meer heb omtrent dit onderwerp. Het schijnt namelijk volgens de biologie/evolutie logisch te zijn dat vrouwen tot op bepaalde ‘hoogte’ zich kunnen voortplanten, terwijl mannen (lees bijv; Rob de Nijs) tot op schaamteloze pensionaar-achtige leef-tijden kunnen blijven verwekken. Aan een kant moet ik daar blij om zijn, anders had ik hier niet geweest. Mijn moeder en haar tweelingzus zijn nl door mijn opa verwekt toen hij al 57 jaar was, de boef! (Opa, bedankt!) En die man die kon er wat van. Maar liefst 15 kinderen verwekt bij de vrouw (oma) die 20 jaar jonger was (opa was niet gek!), waarvan mijn moeder en haar tweelingzus 1 na jongsten zijn. Dus ergens voel ik wel een band met Rob de Nijs! Ik vind het alleen niet zo eerlijk dat de vrouw niet de lichamelijke capaciteiten bezit om tot coitus te komen (altijd een mooi woord gevonden en komt hier goed van pas) op latere leeftijd. Of zou de menselijke bevolking dan te massaal worden voor een wereld als deze wanneer er teveel vrouwelijke RobdeNijsjes (opadeboertjes) zouden rond dwarrelen? Het lijkt mij een bijzondere (en bijzonder pijnlijke…) gebeurtenis; moeder worden. Ik zeg altijd ‘ik hoop dat het me gegeven is’ en zo voel ik het ook. Maar het is zo gek dat je ‘m inenen hoort; de wijzers van de biologische klok en dus toch gedwongen wordt hier goed over na te denken, mits je je zou willen voortplanten. Kijk, het voortplantspel an sich blijft natuurlijk (ga ik vanuit…?), maar de daadwerkelijke coitus (daar is ie weer!) niet. Dat heeft Moeder Natuur nu eenmaal zo bepaald! Dat zijn de regels van dit spel vanaf het moment dat je officieel ‘vrouw’ was geworden. (en ik officieel flauw viel bij het eerste aanzien van al het bloed der vruchtbaarheid) Ik hoop maar dat het geen ‘race tegen de biologische klok’ wordt…want dan moet ik toch echt een sprintje gaan trekken! Mm, stiekem toch een beetje jaloers op de Rob de Nijsjes van deze wereld en op vooruitstrevende opa…hij moest ‘ns weten….!

Kim
Lees meer

Het was vorige week dinsdag…en ik dacht: ik heb het hele weekend vrij…geen optredens en zoveel zin in de zon, de warmte en de zee… Ja, dan zou ik naar Bergen of Egmond kunnen gaan, dat is 3 kwartier fietsen…, maar zoals ik al zei: ik wilde naar een iets warmer oord dan dat.. Ik belde mijn nicht die haar eigen Travel Club reisbureau heeft en vroeg haar naar een aantal opties voor donderdag tot en met zondag. En daar ging ik, vorige week donderdag ochtend om 4.00 rijden (want als t ‘moet’, kan ik best wel vroeg op staan..:), auto veilig geparkeerd voor 4 dagen en om 7.00 in het vliegtuig op naar Marbella. 11.00 stond ik bij mijn hotel op de boulevard aan het strand van dit plaatsje in het prachtige en mij oh zo geliefde Andalucia! Wat een weldaad, wat een ontspanning en heerlijkheid, die zon op je gezicht en die warmte. Mijn spaans weer op te halen met de lokale spaanse bewoners en te genieten van dit relaxte leven…en waarom? Omdat het kan! Je leeft immers maar 1 x zover ik weet! En het voelde super lekker om zo een spontane impulsieve actie te ondernemen. Ik raad het (mits dat mogelijk is) iedereen aan! Intens gelukkig ben ik met een cafe con leche op een terras met de zon in mijn gezicht. Mensen kijken en alleen maar genieten van een uitzicht van palmbomen, strand en zee. Ik las een prachtige biografie van Lance Armstrong en ik ga sowieso vanaf nu (terwijl mijn vader al jaren fanatiek supporter en bewonderaar is) heel anders kijken naar de Tour de France…ook al gaat zijn boek vooral over hoop, kracht en alles wat er nog tussenin zweeft. Zijn bestaan is voor mij nu een waar mirakel. Het leven bestaat uit energie en er gebeurt zoveel wat we met het oog niet altijd kunnen bespeuren. We hebben dingen nodig die ons inspireren en alle garbage laat je los. Kijk ernaar, leer ervan en laat het los. Zet een stap, onderneem en vul je met nieuwe energie. En koester je dierbaren en investeer daarin. En geloof in jezelf en leef met liefde en plezier. Niet dat dat mij altijd lukt…zeker nu niet altijd…maar het gaat zo snel allemaal.. Anyway: nu gaan we weer aan de bak…en ik kijk er naar uit. Zoveel uitdagingen. Ten eerste het songfestival….

Liefs Kim
Lees meer

‘Alsof het gisteren was’…zo praat men (en ik tegenwoordig ook) menigmaal over vluchtig vervlogen tijden. Kerstmis 2010 lijkt immers nog zo kort geleden, waar iedereen in mijn familie nog in de ban was van the voice of holland en het het ultieme gespreksonderwerp was van dat moment, beleven wij deze kerst alles weer heel anders. Riepen, grapten (hoopten) mijn familieleden vorig jaar nog dat we kerst 2011 op mijn landgoed in het Gooi zouden vieren (ik zou dan minstens 2 hits op mn naam hebben staan en het rijk worden niet tegen kunnen gaan…helaas lieve familieleden, haha), zijn we nu eenvoudig blij dat we met zn allen kerst kunnen vieren. Koesteren dat we met het gezin bijeen zijn. Want wat er nog geen 6 weken geleden met mn zus Suzan is gebeurd, zijn wij niet vergeten en mogen we allen in onze handen knijpen dat ze er nog is en hoe snel ze herstelt van zo’n ingrijpende operatie. Met toestemming van Suus zelf mag ik hier wel wat over schrijven. Dat vond ik hiervoor wat lastiger, omdat het ergens ook prive is en Suzan ook haar leven weer wil gaan oppakken. Maar wetende dat veel mensen mijn blogs lezen (ook vrienden van Suus) en hele warme reacties gaven, is het wel zo netjes om te laten weten hoe het haar nu vergaat. Ik vind het heel bewonderingswaardig hoe ze ermee omgaat..met hetgeen is gebeurd en gaande is. Al zal van binnen er van alles in haar omgaan wat wij niet altijd kunnen voelen en/of zien. Ze herstelt, maar zal goed haar rust moeten blijven nemen. Dit alles natuurlijk zo begrijpelijk na een hersen operatie. De chirurg heeft veel van de tumor kunnen verwijderen, maar er zit nog wat op vitale delen waar ze dus helaas niet bij kunnen komen. Het is zogenaamd 2e graads. Dat is de meest minst agressieve tumor bij volwassenen. Het haar wat er af was geschoren voor de operatie, groeit al weer snel aan en het litteken is ‘netjes’ (kun je dat zo zeggen?) en zal met de tijd al minder zichtbaar worden, geloof ik. De hometrainer staat in de woonkamer en ze is gemotiveerd om aan haar conditie te werken. In maart vind pas de volgende MRI plaats, dus tot die tijd in ieder geval stapsgewijs aansterken en genieten samen met de kinderen en manlief van de mooie kleine dingen des levens. Verder zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Dus we hopen met heel ons hart dat we nog vele kerstmissen samen mogen beleven. Ik wens iedereen bij deze al een fantastisch, inspirerend, gezond en liefdevol 2012 toe. Dat het een jaar mag worden vol rijke inzichten en je respect en liefde voor jezelf hebt en voor elkaar. Leef het leven en wees dankbaar voor wat goed is en goed gaat. En laat de dingen los die je weerhouden, die niet stromen. Leef!

liefs,
Kim
Lees meer