‘Tumor zonder humor’

Beetje bizarre titel, maar het houdt me bezig. Je zou willen dat je er op een luchtige wijze naar kan kijken. Naar een tumor. Wat is zo’n ding? Wat voor kleur zou het hebben als het kleur zou bekennen? Waarom laat het zich zien en waarom doet ie ons en zovelen pijn? Moet je vriendschap sluiten met de tumor om hem zo ten val te brengen, even genadeloos als dat hij is gekomen? Misschien is hij een zij…of toch onzijdig? Het, dan maar. Misschien is het de bedoeling het met humor te bestrijden? Maar ik geloof niet dat er humor in een tumor zit. Ik geloof wel dat er stoffen in je lichaam zitten (is overigens anatomisch/fysiologisch vast gesteld) die vrijkomen als je humor hebt, humor gebruikt, waardoor je fysiek en mentaal sterker wordt. Toch heeft het leven me verbaasd, dat het je zomaar door elkaar kan schudden, ongevraagd, niet altijd je hand vasthoudt en vertrouwen doet wankelen. Nee, er is geen humor te zien in een tumor. Wel machteloosheid en kwetsbaarheid…en angst. Angst voor hetgeen we niet kunnen zien en voor wat gaat komen. Maar dat is het enige waar we wel grip op hebben; om te kunnen kiezen de angst los te laten. Angst is je grootste remming en hoop doet immers leven. Ach, alsof ik het allemaal snap…natuurlijk niet. Daarom schrijf ik, om te ademen, om te uiten… en omdat ik diep van binnen hoop dat ik het ga begrijpen…ook al weet ik dat ook dat niet gebeurt….

Kim
maart, 2012