“Scenes uit een slechte film”

Het is zondagochtend. We zijn nog niet eens een week verder en toch voelt het al als weken…maanden. De impact die het heeft op je geest en lichaam. Al dit alles valt natuurlijk in het niet bij wat er met mn zus is gebeurd. Wat zijn we blij dat ze er nog is…had me ook niets anders kunnen voorstellen, maar toch was het dinsdag en woensdag nog niet zeker. Bizar. En eng. Zo plotseling. Zo zaten we met de hele familie nog in Turkije een maand geleden. Raasden we met neefjes en nichtjes, en wij met het kind in ons, nog van de glijbanen af. Maakten we nog familie potret foto’s…voor later…maar wat is later? Gek idee dat zo’n ding, zo’n tumor dan al in je hoofd broedt… Ze heeft er nooit last van gehad, geen hoofdpijn klant geweest in al die jaren. En dan nu is het afwachten wat het plan wordt. Woensdag krijgt ze weer een MRI scan. Er is angst voor een operatie en het is moeilijk je te moeten overgeven aan deze feiten. Normaliter zorgt Suzan zelf voor zoveel mensen, hetzij een vriendin met borstkanker, hetzij een vriendin waar net de baarmoeder bij verwijderd is. En nu moet je zelf de regie uit handen geven. En zoals Suus zelf zegt; ‘ ik houd er helemaal niet van om in de belangstelling te staan’ …waarop haar zusje (ikke) zegt; ‘Meid, geniet er nou maar van. Laat ons voor je zorgen, dat doen wij met alle liefde. Niets is belangrijker dan dat jij beter wordt.’ Ik ben ontzettend trots op haar, dat ze nog ‘Suus’ is, dat ze bij ons is en dat het lichaam het ‘doet’. Ze is sterk en diep van binnen heb ik een gevoel dat het goed komt. Dat geeft hoop en maakt je sterk ook voor haar en familie. Onbeschrijflijk hoe lieve vrienden en familie meeleven. Dat geeft zoveel steun en warmte. Ook ben ik enorm trots op mn zwager en neefje en nichtje. Dit is niet niks, maar ze zijn sterk. En ik denk aan al die verlangens van mezelf in dit leven, die gezien dit gebeuren nu zo betrekkelijk zijn…want niets is belangrijker dan dat mn zus Suzanne beter wordt.
Kim