“Als het aan de kat lag…..”

….dan weet je wel wat ze kocht! Maar net als bij de kat, is het niet altijd aan ons zelf om te kiezen en krijgen wij soms iets op ons bordje in dit leven waar wij niet om hebben gevraagd. Om maar weer eens onbescheiden met mezelf te beginnen; dat het zo lang duurde om iets uit te brengen na Tvoh, dat ligt niet natuurlijk niet alleen bij mij. Afhankelijk van meerdere factoren….en ja, als het aan mij lag, dan….nou, goed, dan weet je het wel. Echter gaat het om de song, om de muziek en ik blijf er voor gaan. Mijn hart en passie ligt daar en ik geloof erin. Echter wie mij nu aan het denken zet is Mauro. De 18e jarige jongen uit Angola, die volgens minister Leers voor immigratie en asiel, terug moet keren naar zijn geboorte land. Een jongen die in een precaire periode van zijn leven hier in Nederland is opgegroeid en bijna langer woont in Nederland dan in Angola zelf. Hoe is het voor Mauro wanneer er zo over jouw leven gedebatteerd wordt? Heeft hij zelf een stem en wordt die gehoord? Dan nog maar te zwijgen over hoe zijn familie zich moeten voelen in deze situatie. Machteloosheid en verbazing? Ik vind persoonlijk; Nederland heeft destijds zelf de poorten geopend en is, dacht ik, trots op een mulit-culturele samenleving, dan kun je niet 8 jaar later iemand de deur wijzen! Iemand die volledig geintegreerd (wat een naar woord eigenlijk) is. Pff, zoveel Nederlanders zelf zijn niet eens geintegreerd. Ik denk aan mijn eigen geimmigreerde familieleden, maar Canada en Venezuela zijn niet te vergelijken met een land als Angola… What happens to Mauro, als hij daar naar terug moet keren? Wat is en wordt zijn toekomst? En wie is daar verantwoordelijk voor? Als het aan Mauro lag……., dan weet je het wel!

Kim