“29-11-2011”

Het is 00.02. 29 november 2011….de dag dat mn zus Suzanne geopereerd gaat worden. Aan haar hoofd. Haar hersenen. Ze gaan hun uiterste best doen te tumor geheel te verwijderen en dat is geen kleine ingreep. 2 weken geleden waren heel plotseling de opnames gestart van deze ‘slechte film’ en morgen wordt hij ‘gemonteerd’ waarna Suzan en wij hopelijk ‘goede recensies’ mogen ontvangen. Normaliter vind ik mijn woordspelingen zelf heel grappig, maar geven me nu eerlijk gezegd een bittere nasmaak. Het is toch nog onwerkelijk, maar het is toch echt aan het gebeuren! Ik brand steevast kaarsjes voor haar en met mij vele vele dierbaren. Ik geloof in de kundigheid van de chirurg en arsten, ik geloof in de kracht van Suzanne en ik geloof dat het goed komt. Probeer de vertrouwen op mijn intuitie… Heel bizar allemaal en je wordt zo met je neus op de feiten gedrukt. Leven…het leven, jouw leven…zo niet vanzelfsprekend, maar dat namen we ook niet..Suus ook niet! Nooit verwacht dat ik zo blij kon zijn om het feit dat er neurochirurgen bestaan. Dat er mensen zijn die het ‘in hun hoofd halen’ (toch nog eentje…) om in andermans koppie te gaan kijken. Vergt uiterste concentratie om in het miniscule theater van het brein te vertoeven. Ik vroeg vanavond nog aan mn zus in het ziekenhuis; ‘als het heel lang duurt, gaat zo’n chirurg dan tussendoor even n broodje eten ?…zo van; ff lunchen jongens!’ En we grappen nog, dat we hoopten dat ze geen wijntje zou drinken vanavond bij het eten. (en alleen al daarom zou ik dus nooit neurochirurg kunnen worden) Tja, de emoties vliegen letterlijk van een traan naar een lach en cynisme noch ironie is ons nu vreemd…het ligt zo dicht bij elkaar. Maar ik houd van je zussie, en je gaat het redden. Ik heb bewondering voor hoe jij dit draagt en hoe sterk je bent. Want jij bent uiteindelijk degene die je moet overgeven aan de deskundigen op dit gebied…
Tot morgen lieve zus,

Kim