Hoe het tij kan keren
hoop en angst gaan hand in hand
om de strijd te trotseren
waarin je zomaar bent beland
Zonder te weten, zonder te vragen
kwam dit plots zo in jouw leven
moet je het ongewenst gaan dragen
en je in onzekerheid begeven
Hoe het tij kan keren
wijzigt de koers van jouw kompas
naar een strijd die jij moet ontberen
Lees meer
Het is zondagochtend. We zijn nog niet eens een week verder en toch voelt het al als weken…maanden. De impact die het heeft op je geest en lichaam. Al dit alles valt natuurlijk in het niet bij wat er met mn zus is gebeurd. Wat zijn we blij dat ze er nog is…had me ook niets anders kunnen voorstellen, maar toch was het dinsdag en woensdag nog niet zeker. Bizar. En eng. Zo plotseling. Zo zaten we met de hele familie nog in Turkije een maand geleden. Raasden we met neefjes en nichtjes, en wij met het kind in ons, nog van de glijbanen af. Maakten we nog familie potret foto’s…voor later…maar wat is later? Gek idee dat zo’n ding, zo’n tumor dan al in je hoofd broedt… Ze heeft er nooit last van gehad, geen hoofdpijn klant geweest in al die jaren. En dan nu is het afwachten wat het plan wordt. Woensdag krijgt ze weer een MRI scan. Er is angst voor een operatie en het is moeilijk je te moeten overgeven aan deze feiten. Normaliter zorgt Suzan zelf voor zoveel mensen, hetzij een vriendin met borstkanker, hetzij een vriendin waar net de baarmoeder bij verwijderd is. En nu moet je zelf de regie uit handen geven. En zoals Suus zelf zegt; ‘ ik houd er helemaal niet van om in de belangstelling te staan’ …waarop haar zusje (ikke) zegt; ‘Meid, geniet er nou maar van. Laat ons voor je zorgen, dat doen wij met alle liefde. Niets is belangrijker dan dat jij beter wordt.’ Ik ben ontzettend trots op haar, dat ze nog ‘Suus’ is, dat ze bij ons is en dat het lichaam het ‘doet’. Ze is sterk en diep van binnen heb ik een gevoel dat het goed komt. Dat geeft hoop en maakt je sterk ook voor haar en familie. Onbeschrijflijk hoe lieve vrienden en familie meeleven. Dat geeft zoveel steun en warmte. Ook ben ik enorm trots op mn zwager en neefje en nichtje. Dit is niet niks, maar ze zijn sterk. En ik denk aan al die verlangens van mezelf in dit leven, die gezien dit gebeuren nu zo betrekkelijk zijn…want niets is belangrijker dan dat mn zus Suzanne beter wordt.
Kim
Lees meer
waar geen script van is…alleen dat het een jonge vrouw van 38 jaar betreft, die net een epileptische aanval heeft gekregen voor het eerst in haar leven. En die wordt gevonden in haar bed door haar 8 jarige dochter. Die op haar beurt snel haar vader belt, want mama doet gek in bed. Zij is een engel..zo zonder in paniek te zijn geraakt.. Als hij zijn vrouw aan treft, belt hij 112 en de ambulance was er binnen 10 minuten. Dan gillende sirenes, het is niet goed. Prognose dan; zwaar herseninfarct met bloeding. Ze was in coma geraakt. Ik word gebeld. Mn moeder…huilend…., want het is mn grote zus. Dan ongeloof, tranen en er zo snel mogelijk heen willen gaan naar de wereld die ziekenhuis heet. Waar de koffie automaat staat te pruttelen terwijl in de familiekamer naast je mensen staan te huilen omdat ze net hun moeder, vrouw verloren hebben. En het enige wat door jouw koppie gaat is; oke, wij hebben nog een kans…hoe groot die ook moge zijn. Dan het contrast; je zus vecht voor haar leven en geen 5 meter verder, buiten, zie je bouwvakkers door het raam heen hun werk te bezigen en straks (zoals mn zwager al zei) weer om 4 uur naar huis gaan waar moeder de vrouw het eten opwarmt. Zoals het leven kan zijn. Ze komt uit coma maar wordt nog in slaap gehouden door medicatie. ’s Avonds verteld de zaalarts dat het geen infarct is geweest, maar een tumor…een hersentumor. Was ie nou klein of groot? Groot. Weer ongeloof. Mijn zus, mijn energieke zus die er altijd voor iedereen is, die maandagavond (wist ze later te vertellen) nog naar Grey’s anatomy keek waar een hersenoperatie plaats vond…waarop we nog grappen; is die eventueel opererende chirurg geen leuke arts net als in die serie?! Dit was trouwens al weer n dag later. Besef van tijd vervliegt door deze heftige momenten en emotie gauw. Verder ben ik ook niet helemaal bewust op aarde dit moment…overdonderd door alles en bedolven door warme lieve reacties van dierbaren. Ook komt er een power vrij voor mijn lieve neefje en nichtje waar ik voor door het vuur ga en wil helpen waar ik kan op mijn eigen bijna machteloze wijze… en mijn lieve zwager die zo sterk is…voor mn ouders en broer…maar vooral voor Suzanne, mijn zus, omdat we verdomme gaan vechten met zn allen en bidden dat het goed komt. Want ik, WE houden van je en we willen je nog lang niet kwijt!
Liefs,
je zusje,
Kim
Lees meer
<p mce_serialized=”1916″>Alweer 1 maand terug van mijn prachtige reis door Maleisie en Borneo. Veel gereisd, cultuur en natuur gespot en leuke mensen ontmoet, van locale bevolking tot aan wereldreizigers. Om eerlijk te zijn had ik nog wel langer willen rondreizen, omdat het je zo inspireert en ontspant. Het laadt je op en je luistert weer naar de stem van je hart. En je neemt jezelf voor dit vast te houden, dit gevoel van jezelf zijn, je wensen en dromen na te jagen, het gelukzalige genieten van de kleine dingen in het leven, je eigen weg te volgen en je niet te laten misleiden door de grote massa, door drukte en soms ook gekte op de televisie en om je heen. Echter vergt dit bij thuiskomst toch enige oefening, want voordat je het weet zit je min of meer weer in je dagelijkse ‘ritme’ , alhoewel ik me nog altijd bevind in de vrijheid van het muzikantenleven en het feit is dat het dagelijkse muzikantenritme heerlijk varieert. Het woord sleur klinkt mij dus vreemd in de oren, maar desalnietemin: het gras lijkt altijd groener bij de buren, als je weer in je dagelijkse ritme verkeert. Dat is de kunst, om elke dag je eigen koers te volgen, hiervan te genieten en hier achter te staan. Zonder te vergelijken, of te twijfelen, zonder af te dwalen. Meditatief elke dag dit voor ogen houden, dit ‘vakantie gevoel’ .Voor mij zijn er nieuwe doelen op mijn muzikale pad en in mijn leven op zich…en een daarvan is dus dit gevoel, deze so called spirit, vast te houden.<p mce_serialized=”1916″>To be continued………
Lees meer
En bijna is het dan weer zo ver: vakantie !! Na een jaar vol contrasten en gebeurtenissen en veel werken, ben ik weer helemaal thuis bij mezelf. Ik besluit zo veel mogelijk te genieten van het leven en probeer waar ik kan mijn dromen te verwezenlijken. Mijn motto: overal is een tijd voor, wat op dat moment in die fase in je leven jou wat wilt leren. Heb dus geen spijt, maar neem het mee en laat het vrij, want zolang je je hart volgt, brengt het je daar waar je wilt zijn! Op dit moment ga ik weer een stukje van de wereld ontdekken, waarvan ik vermoed dat het er beeldschoon is. Ik ga 4 weken door Borneo en Maleisie reizen. In Borneo de jungle in om de oerang oetans en andere aap-/ en dier-achtigen te bewonderen en me te laten verbazen door de prachtige natuur. Ook ben ik van plan de Iban stam te bezoeken, een oorspronkelijke bevolking die daar nog op hun authentieke wijze leeft. Ik laat me inspireren en vullen met veel goede energie, want dat is wat reizen met me doet. In Maleisie ga ik vervolgens enkele steden bezichtigen om de laatste week uiteindelijk te ontspannen op een tropisch eiland en te gaan duiken wat al zo lang op mijn verlanglijstje staat. Ik ben reuze benieuwd hoe ik dit weer ga ervaren. Alleen het idee al, geeft me kriebels in mijn buik. Avontuur , ontdekkingsreis , leven !!
Lees meer
<p mce_serialized=”18″>Niet weggaan, niet nu, er is nog zoveel te zien. <p mce_serialized=”18″>Niet weggaan, niet vandaag en ook morgen is nog te vroeg.<p mce_serialized=”18″>Niet weggaan, maar blijven, want je hoort toch bij ons?<p mce_serialized=”18″>Niet weggaan, naar boven, waar ik niet met je kan praten, of wel, misschien…<p mce_serialized=”18″>Niet weggaan, niet nu, er is nog zoveel te doen.<p mce_serialized=”18″>Niet weggaan, niet nooit niet, ik houd juist van je gemopper en nog meer van je lach.<p mce_serialized=”18″>Niet weggaan, maar mee gaan, met mij, met ons samen.<p mce_serialized=”18″>Niet weggaan, naar daar waar de wolken zijn, met daarachter ook de zon.<p mce_serialized=”18″>Niet weggaan, niet nu, maar hopen op, met een verlangende wens vanuit ons hart.<p mce_serialized=”18″>Niet weggaan, maar blijven, als een engel op aarde.<p mce_serialized=”18″>Niet weggaan, hoor je….
Lees meer
<p mce_serialized=”15″>……wat er al die tijd al was. Maar omdat je zo driftig aan het zoeken was, zag je het over het hoofd. En het kon je niet roepen, of vasthouden, en zelfs niet dwingen. En zo bleef het geduldig op je wachten, tot je er klaar voor was en het voor je voeten lag. Je raapte het in al rust op en het voelde vertrouwd, alsof het je al die tijd al toe behoorde…en dat is ook zo. Nu was je eindelijk in staat om er van te genieten, om te zien hoe mooi het is, en niet vanzelfsprekend te noemen, of erger: niet te benoemen, maar om het bijzonder genoeg te vinden dat het je inspireert. En relativeert. Het vertelde je even niet te zoeken, want dan mis je zoveel spontane momenten in het ‘nu’ en ‘nu’ is ‘nu’ en je gaat ook niet zoeken naar ‘nu’, toch? Want dan blijf je bezig! “Het zijn de kleine dingen die ’t ‘m doen” wordt gezegd, en dat is vaak waar (geldt overigens niet voor alles:-) Wel dromen proberen te realiseren, creeren in de tussentijd, maar je hoeft niet te zoeken, want je bent en er is al zoveel. Wat een rust, precies op tijd. Zoek niet en gij zult vinden wat er al die tijd al was……’
Lees meer
<p mce_serialized=”2198″>Soms heb je van die dagen, waar onverwachte gebeurtenissen je leven binnen stromen, waar je je achteraf over gaat bezinnen. Dit kan een plezierige gebeurtenis zijn, maar ook een vervelende. Soms vraag je jezelf af, in hoeverre de kosmos dit bepaalt, of dat het de lessen van en voor de mens zijn in dit leven, het leren van het leven en deze gebeurtenissen. Bepaalt het of je terug komt in een volgend leven, dat je weer mag leren ervan…. Wie weet hoe het werkt? Wie begrijpt waarom een man die zo ver weg van zijn hart is geraakt, op 30 april op een groep mensen inrijdt? Wie bepaalt dat en wat is de reden? Als je het mij vraagt, geen. Dan denk ik aan vergeving. Misschien is dat wel een van de moeilijkste deugden in het leven. Hoe kun je zo’n iemand vergeven? En is dat noodzakelijk voor onze ziel, ons mens-zijn om door te gaan met een vredig hart, zonder wrok en onrust, want dat maakt je bitter. Genieten dan maar en voelen wat je voelt, zo is het, laat het gaan. Uieindelijk gaan we allemaal, dus vier het leven. Ik weet, dat is zo makkelijk gezegd, maar wel een mooi streven. En dankbaarheid. En respect. Ik voel dat ik nog zoveel mag leren. En voel dat mijn muziek mij daarbij helpt. Vindt wat jou gelukkig maakt en laat dat groeien tot iets moois. Iets waar je blij van wordt. Dat is heel gezond. En dat smaakt naar meer. Zeg maar; een beetje vreemd, maar wel lekker…..
Lees meer
<p mce_serialized=”19″>In the eyes of a dreamer, i’m keeping my faith, hoping they will lead me to where my heart is <p mce_serialized=”19″>In the eyes of a dreamer, i want to fall a sleep, and wake up while the sky turns to red and pink<p mce_serialized=”19″>In the eyes of a dreamer, i would need no words, no vow, no touch, no more<p mce_serialized=”19″>In the eyes of a dreamer, life can be better, although it can not be forever, and never ever to be hold <p mce_serialized=”19″>In the eyes of a dreamer, i see myself, my heart reflections, my love my love<p mce_serialized=”19″>In the eyes of a dreamer, i feel the same, without a doubt, without a name <p mce_serialized=”19″>In the eyes of a dreamer, i learn to let go, to let life lead to its own destination, its own fate <p mce_serialized=”19″>and let it be, be a journey, to be as bright as i see as i find in the eyes of a dreamer<p mce_serialized=”19″>….dreamer, you’re nothing but a dreamer…… <p mce_keep=”true” mce_serialized=”19″>
Lees meer
<p mce_serialized=”182″>Vandaag was ik in de studio bij Randy (ook wel bekend als DJ Randy Santino, eigenaar van Randy Sound Productions). Ruim 6 jaar geleden kwam ik met Randy in contact voor het maken van een orkestband. Sindsdien hebben we wat eigen projekten gedaan en vroeg hij me voor vele studio opdrachten. Inzingen van backing vocal partijen voor bandzangers, voor shows (Walibi en Dolfinarium), radio jingles, etc. Vandaag was ook weer een mooie dag. Nadat we klaar waren met opdracht vroeg ik hem of we binnenkort nog verder konden werken met een nummer wat ik 1,5 jaar (de tijd gaat zo snel…) geleden had geschreven. Dat ontstond toen (dat zijn de leukste momenten) spontaan in de studio. Beetje “pielen” op het keyboard, Randy’s oom die toen ook van de partij was, speelde wat op de gitaar, het ontstaan van wendingen aan akkoorden en een melodie ontpopte zich in mijn hoofd. De tekst had ik binnen een kwartier geschreven. En ja, Randy had het nog in zijn bestand staan en ging direkt weer gepassioneerd mixen, zodat ik het weer even mee naar huis kon nemen om alles weer in me op te nemen. Zeer binnenkort willen we herstarten met deze song, die naar mijn gevoel en mening hit potentie heeft. Maar ja, daar valt natuurlijk over te twisten (in een land waar de Dries Roelvinken legaal mogen optreden en er bovendien nog dik voor worden betaald ook…, mm) Toch meent Randy hetzelfde te denken. <p mce_serialized=”182″>Al met al een inspirerende middag en ik hoop ten zeerste jullie op zeer korte termijn kennis te geven van dit nummer die ik de naam “Shine” had gegeven.<p mce_serialized=”182″>(ps: is niet het songfestival nummer. Ik had de titel al pre-Gordon-songfestival-tijdperk bedacht)<p mce_serialized=”182″> Liefs, Kim
Lees meer